• Kwiecień 27, 2024

Zaburzenie według zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) może wystąpić na każdym etapie życia i nie jest regularnie diagnozowana w odpowiednim czasie; dlatego cierpiący na to może cierpieć z powodu problemów uczenie się, zachowanie, lęk, depresja, a nawet nałogi.

Jest to chroniczne zaburzenie neurobiologiczne, w które zaangażowane są czynniki genetyczne i środowiskowe. Pochodzi z mózgu, poprzez dysfunkcję w sieciach neuronowych i przez zmianę neuroprzekaźników, takich jak dopamina (zaangażowana w procesy uwagi i ruchu) i noradrenalina (związane z procesami uwagi, koncentracji i pamięci).

Możesz być także zainteresowany: deficyt uwagi u osób dorosłych

Ciesz się życiem w pełni!

Według Dr Silvia Ortiz León z Wydziału Psychiatrii i Zdrowia Psychicznego Wydziału Medycyny UNAM, "Jest to zaburzenie głównie pochodzenia genetycznego z czynnikiem odziedziczalności, tzn. Jeśli w rodzinie ktoś ma ten problem, może być tak, że inni krewni też cierpią."

Główne objawy, które go charakteryzują to: deficyt uwagi, nadpobudliwość i impulsywność. W Meksyku miliony 500 tysięcy dzieci w wieku szkolnym cierpi na ADHD; i Światowa Organizacja Zdrowia oblicza, że ​​cierpi na tym około 5% populacji dzieci, a na etapie dorosłych 50% tych dzieci nadal będzie je prezentować.

Diagnozę kliniczną ADHD może przeprowadzić pediatra, specjalista ds. Psychiatrii dziecięcej lub neuropediatrii i przeprowadza się ją zgodnie z kryteriami Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób WHO CIE 10 i tych z Podręcznik diagnostyczny i statystyczny zaburzeń psychicznych (DSM, w skrócie po angielsku).

Naukowiec wskazał, że zgodnie z tymi wytycznymi, dziecko zostanie zdiagnozowane zaburzenie musi przedstawić co najmniej 6 z 9 symptomów nieuwagi, przez sześć miesięcy i siedem lat, chociaż dodał, że po międzynarodowym konsensusie naukowym, wiek innej postaci, który jest obecnie brany pod uwagę w przypadku nastolatków i dorosłych, jest od 12 do 17 lat.

Leczenie musi być multimodalne i polegać na podawaniu środków pobudzających lub niestymulujących, a także w psychoedukacji, za pośrednictwem których rodzice, dzieci i młodzież są informowani. nastolatki i dorośli co mówią cierpienie, jakie są jego przejawy i konsekwencje nie traktowania go.

Ponadto terapia poznawcza Indywidualna lub grupowa terapia behawioralna jest uważana za najbardziej skuteczną niefarmakologiczną interwencję u osób z ADHD, chociaż Dr Silvia Ortiz wyjaśnił, że nie zastępuje leczenia farmakologicznego.